Autor: Andrzej Sapkowski
Wydawnictwo: SuperNowa
Liczba stron: 3712
Wiek:18+
Moja Ocena: 5+/5

Jak można zamknąć wielką sagę „Wiedźmin” w jednym, krótkim blogu? Jest to prawie niemożliwe. Świat stworzony przez Andrzeja Sapkowskiego jest tak bogaty, że wydaje się tętnić własnym życiem. Czytając książki, stajemy oko w oko z potworami, wobec których włosy się jeżą, uczestniczymy w starciach wielkich armii oraz podróżujemy przez ogromny świat.

Co skłoniło mnie do tej serii? Rozmowa z pewnym Francuzem (moim szefem w Angielskiej firmie, w której obecnie pracuję), dla którego ta seria to najlepsze książki, jakie zna. Nie mógł się nadziwić, jak ktoś, kto ma przywilej czytania oryginalnego tekstu tego arcydzieła, mógłby tego nie zrobić. Po takim przedstawieniu tematu postanowiłem zakupić całą serię podczas najbliższego pobytu w Polsce. Pomimo że oczywiście niejednokrotnie słyszałem o Wiedźminie, nie spodziewałem się po nim niczego szczególnego, jednak już po kilkudziesięciu stronach zacząłem się wciągać. Po pierwszej lub drugiej książce nie mogłem się oderwać. Czytając ostatnie części, już czułem smutek na myśl, że niedługo nadejdzie koniec. Przyznam, nie spodziewałem się, że tak mi się spodoba. Zajęło mi to cały rok, ale seria jest przeczytana i moja czytelniczy horyzont bardzo się poszerzył.

Dawno temu słyszałem już oczywiście o Wiedźmie Geralcie z Rivii w grach i filmach, których jednak nie miałem okazji sam zbytnio doświadczyć. Główny bohater książek i świata ekranu telewizyjnego czy komputera podróżuje po rozległej, fikcyjnej krainie z czasów ognia i miecza. Podróżuje sam, innym razem z przyjaciółmi. Razem z nim doświadczamy wielkiej wojny, widzimy epickie walki, przelew krwi i słyszymy krzyki rannych. Podczas podróży widzimy zwykłych ludzi, którzy próbują po prostu żyć (często bezskutecznie), którzy stają się ofiarami bestialskich żołnierzy lub zwykłych opryszków. Świat przedstawiany w serii był czasem piękny, innymi razy okrutny i bezwzględny. Często nasuwał się na myśl konflikt ukraińsko-rosyjski i wydaje się, jakby nasz obecny świat niewiele się różni od pradawnych, fikcyjnych czasów Wiedźmina. Czytając, myślałem sobie najpierw jak to dobrze, że ludzie już nie są tacy bestialscy jak w przedstawionym, historyczno-fantastycznym świecie (choć historia w dużej mierze oparta jest na świecie rzeczywistym). Jednak Sapkowski dobrze to ujął, co było wielokrotnie obrazowo przedstawione zarówno w serii książek, jak i w gazetach opisujących okrucieństwa obecnego konfliktu: „Cicho, cicho dzieci. To nie demony, nie diabły… Gorzej. To ludzie.”

Całe szczęście, książka zbilansowana jest światem magii, tej dobrej, jak i bardzo potężnej, złej, niszczycielskiej. Jest tu cały, bogaty świat Elfów, karłów, wielu, wielu potworów, o których istnieniu nawet nie miałem pojęcia. Poznajemy ciekawego, wcale nie aż tak złego Wilkołaka, trochę przyjaznych innych stworzeń, jednak zdecydowana większość z nich jest bardzo groźna i krwiożercza. Przy nich popularne dziś w filmach zombie wydają się dziecinne i łagodne. Poznajemy smoki, wampira, bazyliszka, mantikory, aguary, gnomy, trolle, jednorożce, leszych i wiele, wiele innych.

Polecam książkę dla ludzi o mocnych nerwach i szukających bardzo bogatego świata, pięknego, brutalnego, pełnego akcji, magii, walk, podróży i starć między potężnymi siłami największych potworów ze wszystkich – ludzi. Dzięki Wiedźminowi książkowy świat stopniowo staje się bezpieczniejszy z każdym pokonanym potworem. Szkoda, że w prawdziwym świecie nie mamy Geralta, który pomagałby nam, zwykłym śmiertelnikom w naszym obecnym świecie. „Mówią, że postęp rozjaśnia mroki. Ale zawsze, zawsze będzie istniała ciemność. I zawsze będzie w ciemności Zło, zawsze będą w ciemności kły i pazury, mord i krew.”